Telenobela altu-altu. Etxeko tinbrea oraingoan: "din-don".

AMONA: Hau eromena! Momentu bateko bakerik ez ote dugu izango etxe honetan?

Atea ireki du.

AITA: Non dago Maite?

AMONA: Lotan.

AITA: Zer du?

AMONA: Ez dakit.

AITA: Bada hemen zerbait arraroa, eta oraintxe bertan jakin nahi dut.

AMONA: Gauza arrarorik ez, Pedro, ezta ezertxo ere. Zoaz lasai, eta itzuli bihar.

AITA: Ez, Mariterekin hitz egin behar dut.

AMONA: Ai, gizajoa! Ez al dakizu bere telenobelaren ordua dela?

AITA: Zer telenobela eta zer otxokoarto! Maritere!

AMONA: Ez dizu entzuten, eta ezta entzungo ere, bukatu arte.

AITA: Maite!

AMONA: Ez zaitez eroaren moduan builaka hasi, gizona! Lehen ere bada hemen zu gabe buila eta zalaparta nahikoa!

AITA: Maritere! Maritere! Non dago? Bere gelan!

Joan eta atea zabaldu du.

AITA: Papo telenobela! (Kendu egingo du) Telebistaz kanpo hemen daukazu zuk nahikoa nobela!

AMA: Piztu hori segituan! Pizteko esan dizut!

AITA: Ez. Ez dut piztuko. Maiteri zer gertatzen zaion jakin nahi dut, eta hori jakin arte ez duzu telebistarik ikusiko.

AMA: Baina... oraintxe-oraintxe nindoan jakitera...

AITA: Bada hemen telenobela baino gauza jakingarriagorik!

AMA: Eta nor eta zu niri hori esaten?

AITA: Bai.

AMA: Oraintxe zihoan eta argitzera zer duen Silviak bere alabarekin!

AITA: Eta kapaz izango zinateke, gainera, horri begira egoteko, hementxe, ahoko zuloan daukazuna ikusi ere egin gabe!

AMA: Zer uste duzu? Honek ez duela inguruko gauzak ulertzen laguntzen?

AITA: Maritere, mesedez... lehen ere...

Maite azaldu da.

AITA: Hara, Maite! Kaixo, alabatxo! Zer moduz?

MAITE: Gaizki; eta builaka jarraitzen baduzue, askoz ere okerrago.

AMA: Zure aitak telenobela kendu dit.

MAITE: Utziozu telenobela ikusten, aita!

AITA: Baina...

MAITE: Utziozu, baina bolumena bajuago jarri, e, ama! Ezer ezin da ikasi bestela etxe honetan!