Joxe Manuel Lujanbio, Txirrita, Hernaniko Ereñotzu auzoko Latxe-Zar baserrian jaio zen, 1860ko abuztuaren 14an. Mutil koskorra zela, ordea, familia Errenteriako Txirrita baserrira joan zen bizitzera, eta bizilekutik jaso zuen, hain zuzen, hain ezaguna den ezizena. Altzako Gazteluene baserrian egin zituen bizitzako azken urteak.

Txirrita hargina zen ofizioz, baina bertsotarako zuen trebetasunari esker afizioa ofizio bihurtzea lortu zuen. Aitzindaria izan zen, bertsolari gisa bizimodua ateratzea ez baitzen erraza orduan, ezta orain ere. Mingain zorrotzeko eta bizkorreko bertsolari gisa nabarmendu zen, eta garaiko kezkak bertso-gai izan zituen: gerrak, grebak, foruen galera, Norteko trena… garai hartako herri-klasearen pentsamoldeak eta kezkak plazaratzen zituen.

Horietako asko, gainera, jasota geratu dira: Antonio Zabalak eta Juanjo Uriak hainbat liburutan bildu zituzten Txirritaren bertsoak; Xabier Letek eta Antton Valverdek, berriz, ahotsa jarri zieten, eta Juanba Berasategik marrazki bizidunetan jaso zuen haren bizitza.

Bertso-jardunean ezaguna zen, baina bertso-jartzaile gisa nabarmendu zen, batez ere. Jende asko joaten zitzaion bertsopaperak eskatzera. 10 duro sortako, gaur egungo 0,3 euro, kobratzen zituen. Plazagizona izanik, herrietako jaialdietan Txintxua, Artzai Txikiya, Saiburu, Pello Errota edota Otañotarrekin aritzea ohikoa zuen.

Txapelketak ere ezagutu zituen. 1935. urtean jokatu zen lehenengo Euskal Herriko Bertsolari Txapelketan bigarren sailkatu zen, Basarrik txapela jantzi zuen hartan. Bigarren edizioan, berriz, 1936an, bera izan zen txapeldun. Ez zuen lorpenaz gozatzeko aukera handirik izan, hilabete gutxira hil baitzen. Goizuetara bertsotara zihoala, hamaiketakoa egin ondoren, gaizki sentitu eta bizitokira eraman zuten. Hiru egunera hil zen, 1936ko ekainaren 3an, Francoren altxamendua hasi baino egun batzuk lehenago.

Itzal luzea du Txirritak. Horren adierazgarri, Bilbon, Hernanin eta Donostiako Altza auzoan bere izenean dituen hiru kaleak, eta baita Errenteriako Txirrita parkea ere.