Arrunt saltzaile txarra naiz. Lerro hauetako ene lana, esku artean duzun liburu hau irakurtzeko nahia sortzea da. Hasiera batean, “utik” pentsatu dut, edo “ez irakurri” bezalako leloren bat, ukatzen digutenaren aurkakoa egiteko joera omen dugulako. Nik bai bederen.

 Infernura erdibidean honek 333 doinu dakarzkigu, duela hogeita hamar urtetik hona Euskal Herrian finkatua zaigun Alan Griffin musikari irlandarrak sinatuak, berak sortuak zein herri-ondaretik moldatuak. Bilduma oparoa, iruzkinez eta oharrez hornitua, bere zabalean biltzen dituelarik, albokarien soinutegirako dantza berrietatik hasi, eta kantutegietan musikarik gabe heldu zaizkigun hitzentzat berariz onduriko piezetaraino. Halako etorri bikaineko gure irlandarrak ikuspegi kosmopolita eta ikasi batez aberastu du alboka, euskal ikonoetarikoa den tresna berezi hori, eta hemen bilduriko emaitzak erakargarritasun handia du hala zalearentzat nola herri-musika aztergai dutentzat.

Halfway to Hell offers 333 alboka tunes composed or adapted from traditional sources by Alan Griffin, an Irish musician living in the Basque Country for the past thirty years. An ample collection for folk musicians and specialists, ranging from dances in the Basque style to musical settings of old ballads and lyrics collected without melodies, together with informed commentary and analysis. An outsider's open-minded and affectionate view of this curious and iconic Basque intrument.

Halfway to Hell nos presenta 333 melodías originales o adaptadas del repertorio popular por Alan Griffin, músico irlandés afincado en Euskal Herria desde hace una treintena de años. Una generosa recopilación comentada y analizada que ofrece desde nuevas danzas para el repertorio de los albokaris hasta piezas compuestas expresamente para letras del cancionero que nos han llegado sin música. Este trabajo, que incorpora una mirada cosmopolita e instruida del inspirado irlandés sobre nuestro peculiar e icónico instrumento autóctono, la alboka, atraerá la atención tanto del aficionado como de los estudiosos de la música popular.

Poema bat ezabatu dut. Bere hitz guztiak eta baitaletren arteko tarteak ere. Kultismoz beteta zetorren,esamolde jatorrak, erreferentziak, zitak.Borratu egin dut. Izana ukatu diot delete teklabortizki sakatuz, erruki gabe. Figurazio erretorikoa,sasiintelektualkeria, posea ez beste, ego zikina.Ezabatu egin dut poema, lotsak masailak gorritueta fi te jelatu bitartean. Poesiaren xedeazeta izateko arrazoiaz hausnartzeko zorianaurkitu al zarete inoiz? Ni bai, hurbilegi, gainera.Baina, zorionez, hau ez da poesia.

 Teresak ez du ikastolara joan nahi. Txikia eta beltzarana denez, ikaskide maltzur batzuek “Labezomorro” esaten diote. Atzo ikaskide horiek arazo batean sartu zuten zientziako laborategian: zer gertatzen da azukrea eta kola nahasten badituzu?… Istripu izugarria! Hondamendia! Horren ondorioz, sorginek mendekua nahi dute, zientziako irakaslea haserre dago eta ikasturteko nota kolokan du Teresak. Hori gutxi balitz, aitak sukaldatzen duena jan behar izaten du eta bere gustuko mutilak, Gorkak, ez dio kasurik egiten.
Zomorroen kluba osatzen dute Labezomorrok eta bere lagunek (Inurrierdik eta Armiarmak). Elkar hartuta egiten diete aurre ikaskide maltzurrei.

Bere lagun Anderren bizitza kontatu nahi digu Oierrek: gazte ausart eta bizialea, lana, ikasketak, sexua, parrandak… dena ondo doakiona, harik eta zurrunbilo batean sartu eta geldialdirik gabeko gainbeheran jausi arte: drogen kontrola galtzea, agerpen psikotikoak, ospitaleratzea, desintoxikazio-zentroa, psikiatrikoa…
Adiskidetasun-istorio bat da hau, lagunak lagunari egindako maitasun-keinua; baita gaixo mentalei ezartzen zaien estigma sozialaren eta psikiatrikoen salaketa hunkigarria ere; eta, horrez gain, 80ko hamarkada hasieran jaiotako belaunaldiaren kronika: promesaz betetako haurtzaro oparoaren eta gaztaro hedonista baten ostean, maiz, etorkizun argirik gabeko helduaroa topatu duena. Unai Villenaren lehen eleberria dugu Hauts haietatik, edertasun-minez eta intentsitatez idatzia, eta hartzailearengan ere antzeko zirrara eta irakur-mina piztu nahi lituzkeena. 

 Ahoa eskuak begiak bizkarra bularra Nire gorputz gainean zurea Eta betiereko minutu bihurturik denbora bi gorputzen azpian Bizitzazko hosto eztia zure ahoa Ez zen ametsa izan

 Boca mans uellos espalda peito Sobre o mío cuerpo lo tuyo cuerpo Y o tiempo feito un menuto d’eternidat baixo los dos cuerpos Toba fuella de vida la tuya boca No ha estau un suenio