Erdi Aro lehenean, estaturik ez zela, euskaldunek beren burua batzarretan gobernatu zuten. Zer delata onartu zuten, halako batean, erregearen buruzagitza? Nola, azkenerako, pronbintzietako eliteek batzar haiek deuseztatu zituzten?
Antzinako herri-batzarretatik gaurko kontzeju ireki eta udaletara bidaia egitera gonbidatzen gaitu Pablo Sastrek. Estatuak eta kapitalistak elkarri eskua emanda diren garaian, gure tradizio politikoan bilatzen ditu herri-gobernuaren oinarriak.
Estatuaren aldeko ahalegina eta batzarraren bidea kontrajarriz, “euskal herrietako batzarra” proposatzera dator: batzar subiranoen herria.
“Azkenean, nazio gisa biziko bagara, gobernu-modu batek bilduko gaitu. Gobernu-modu hori, estatu- egile izanen den, edo batzarretan oinarrituko den, guri da ebakitzea”.

 Liburu honetan, Francesc Carbonellek zenbait jarrera eta jarduera egoki biltzen ditu, harreran zehar etorri berri den ikaslearen egokitzapen- eta gizarteratze-prozesuak ahalik eta hobekin gara daitezen, hezkuntzaren testuinguruan bereziki. Azken urteotan, hainbat erakundek harrera-planen proiektu eta eredu asko sustatu dituzte. Zoritxarrez, gehienak fede onez hasten badira ere, ia beti protokolo zurrunetara mugatzen dira eta harreratik baino ongietorritik hurbilago dauden jarduera administratiboak erraztu besterik ez dute egiten. Hezkuntzaren berezko giza jarreratzat hartu behar da harrera, eta ikasle guztiak erabat integratzeko jarreren eta estrategien abiapuntu izan behar du. Harreraren helburua hiritar guztiek oinarrizko gaitasunak menderatzeko aukera berdinak dituztela bermatzea da, salbuespenik gabe. Horregatik, zenbait prestakuntzazko eta informaziozko jardunbideak ezarri behar dira, etorri berriak diren pertsonen autonomia garatzeko eta guztien arteko bizikidetza hobetzeko.